turgut uyar - palyaco

turgut uyar imzasıyla bildiğimiz ama aslında onun olmayan bir şiir vardi sürekli dilime dolanan, palyaço. 

kesinlikle amatörün amatörü olduğumu düşünüyorum zaten kendi kendime öylesine yaptığım bi şey bu. hatta biraz savsaklamis dahi olabilirim. zaten mikrofonum falanda yok dandik cep telefonumun ses kaydedicisini kullandım aleti hareket ettirirken çıkan hışırtılar bile sesimden daha net duyuluyor durum o kadar vahim yani dediğim gibi kendi kendime yaptığım önemsizce bi şey bu.

  bide bu movie maker kadar lanet bi program yok ses kalitesini 96kbps'ye kadar indirdi galiba. eğer kaliteli kulaklığınız yoksa hiç açmanıza bile gerek yok siz şiiri okuyun yeter.

kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde

kaç kilo çekerdi yalnızlık

kaç kere ezildim altında

yaz yağmurlarının

belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları

her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk

hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize

kim sevmezdi çiçekleri filan

"ben sevmezdim" dedim, "yalan" dedi

bunu palyaço söyledi,

palyaço söyledi ben yazdım

yazdım, yazmasam ağlayacaktım

herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım

sırf bu yüzden mi ağladım

alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz

biraz birazdım her şeyden

dün biraz sinirlenmiştim mesela

yarın bir kadını seveceğim biraz

biraz biraz kör oldum bugünlerde

ama rakı kadehlerini boşaltmayın

eksilmesin hiçbir şey

hiçbir şeyden dahi olsa

kalsın biraz

umursamıyorum yılgınlığımı filan

çünkü sessizce yaşanmalı her şey

bir devrim sessizce olmalı mesela

ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun

bir palyaço neden yalan söylesin ki

ben palyaço olsaydım söylemezdim

marangoz olsaydım da söylemezdim

ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını

kaç kilo çeker ki bir palyaço

hem neden yüzüme vuruyorsunuz

bir çirkin ördek yavrusu olduğumu

gocunmam ki ben, ben gocunmam

bir palyaço ne kara gocunmazsa

o kadar, o kadar gocunmam işte

rakı doldurun! eksilmesin

bitmedi, yazacağım daha

yazmazsam ağlayacağım çünkü

alçakça olacak biraz

hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik

her sokakta biraz daha eksilirdik

bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen

bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu

"duyamadım", derdim, "tekrar et! "

sessizliğe bürünürdü o vakit her şey

sokaklar daha bir puslu

palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu

ve ben daha bir alçak olurdum

ağlardım biraz

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum

hatta kuyruğuma basma diyorum

acıyor, tırmalarım,

diyorum

kahrol, kahrol!

diyorum

geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda

korktum birden, kusacak gibi oldum

"olur öyle" dedi palyaço,

"herkes alçaktır biraz"

"otur ulan! " dedim, bağırdım ona

ben bazen bağırırım biraz

"rakı doldur! " dedim, "eksilmesin! "

ben bazen eksilirim biraz

aslında hepimiz eksilirmişiz biraz

bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim

herkes herkesi sonradan öğrenirmiş

bunu da sonradan öğrendim

örneğin;

geçen gün bir kadınla seviştim

biraz değil çok seviştim

ya işte öyle palyaço

diyorum ki,

bunu da yeni öğrendim

sevişmek de eksilmekmiş biraz

kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan

"ben sevmezdim" dedim, "yalan"

dedi

bunu palyaço söyledi

palyaço söyledi, ben yazdım

yazmasam, alçak olacaktım

hem ben roman da yazdım biraz

bazen diyorum ki, palyaço,

sen olmasan ben ne yaparım

alçakça eksilirim belki biraz

her yağmur yağışında yerindi dibine girerim

hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki

ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi

biraz biraz anlıyorum ki,

yüzler eller, o terli vücutlar filan

her şey plastikmiş biraz

haydi sirtaki yapalım palyaço

rakı doldur, yine eksildik biraz